Judith

Het is VriendinnenVrijdag en ik mag een stukje schrijven over een vriendin.
Hoewel ik niet bepaald beschik over een enorme schare echte-wereld vriendinnen die breien valt het niet mee om een keuze te maken.

Soms worden digitale vriendinnen echte-wereld vriendinnen. Zoals Helen, met wie ik een diepgewortelde liefde voor West Schotland deel. Zij woont er en organiseerde een aantal jaar geleden haar eerste ‘retreat’ op een haast onbewoond eiland. Sindsdien heeft zowel zij als de wol die ze verft in de kleuren van haar omgeving een speciaal plekje in mijn hart. Of Agnès, die sinds jaar en dag hofleverancier is van mijn uitdijende voorraad (spin-)wol en voor wie ik speciaal naar de andere kant van het land trein.

Misschien ga ik het hebben over mijn echte-wereld vriendin Heidi die in theorie wel weet hoe breien moet, maar er vreemd genoeg toch andere hobby’s op na houdt. Ooit maakte ik een escape gordijn van een lang touw voor haar collectie, en recent veel zachtere dingen voor haar kroost. Of Lidia, met wie ik opgroeide en die nu mijn steun en toeverlaat is als het om haken gaat en zich suf haakt voor de klasse-traktaties van haar kinderen en neefjes. Cathy, die gewoon dóet en me laatst vroeg hoe dat nu zit met gaatjes breien.

Ik denk dat dit stukje toch vooral om mijn eigen BREImoeder gaat. Gewapend met breinaald en bollen acryl stond zij zij-aan-zij met de andere BREImoeders om een zootje ongeregeld de kunst van het breien aan te leren. Alle klasgenootjes (ja, ook de stoere jongens!) hebben ooit een lapje gebreid en pompons gedraaid…

Mijn BREImoeder, die wel eens om hulp vraagt maar zelf veel meer weet, die gewoon ergens aan begint en het dan ook afmaakt, die geen onmogelijke voorraad bewaard maar wel een stapel prachtige truien en sjaals in de kast heeft. Aan die Vriendin draag ik deze Vrijdag op!

Helen

Agnes

Heidi

Lidia

Cathy

Ma